تربیت به وسیله ی محبت
دوست داشتن قلبى و ابراز نمودن این محبت و میل باطنى سبب تحریک و بارورى غرایز نهفته در نهاد کودکان و نوجوانان و در نتیجه، زمینه خوش بینى به برنامه هاى تربیتى آنان آماده مى شود. با توجه به این تأثیرات مثبت، پیشوایان دین براى زمینه سازى و ایجاد نشاط روحى کودکان و نوجوانان به آنها ابراز علاقه و شخصیت آنها را در منظر دیگران تقویت مى کردند تا نیروهاى خلاق درون آنها شکوفا شود و براى تربیت صحیح دینى آماده شوند.
محبت کردن به کودکان، به آنها یاد می دهد که باید محبت کردن به دیگران را هم دوست داشته باشند و در کنار احساس ارزشمندى در خویش و اعتماد به نفس در کارها، به ارزشمندى دیگران نیز توجه کنند. همان طور که اگر به کودکان بى اعتنایى شود و خواسته هاى درونى آنها برآورده نگردد و به احساسات و عواطف و علایق آنها توجه نشود، در خود احساس بى ارزشى مى کنند و بدین وسیله، از خود رفتارهاى منفى نشان مى دهند و زاویه دیدشان نسبت به بسیارى از پدیده هاى اطراف تغییر مى کند.
اعتدال در ابراز محبت
باید توجه داشت که در ابراز محبت به کودکان هیچ گاه نباید افراط و زیاده روى کرد؛ زیرا محبت زیاد، باعث مى شود کودکان از نظر شخصیت فردى و اجتماعى دچار ضعف شوند و افرادى زودرنج، لجباز و گاهى خودخواه بار آیند و در برابر مشکلات جامعه و معضلات طبیعى که در زندگى وجود دارد، دچار سردرگمى و تنش هاى روحى گردند.
ادامه دارد....
پی نوشت:
1- الطبرسى، رضى الدین، ابى الحسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ص247، مؤسسه الاعلمى، 1392.
